People who love bad!!! รักที่สุด ลุ้นมารร้าย(จบแล้วจร้า)

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีค่ะ ผู้อ่านที่หลง(?)เข้ามาทุกท่าน....

เราชื่อ โบนัส เพิ่งสมัครเข้ามาไม่นานนี้เอง เลยอยากลองแต่งเรื่องหนึ่ง

ใช้ภาพหน้าปกให้คุ้ม555

เรื่องนี้เป็นมีเนื้อหาเกี่ยวกับวายนะคะ

ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยน้า ขอบคุณค่าที่เสียสละเวลามาอ่าน

....ชีวิตผม...

....ทั้ง เกรียน โดดเรียน เกรดตก...

...ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย...

....ทุกสิ่ง ทุกอย่าง ทุกครั้ง เหมือนกันหมด...

....ใช้ชีวิตอย่างน่าเบื่อ...

...จนกระทั่ง 'บางอย่าง' เดินเข้ามา...

....สู่สิ่งไม่คาดคิด และเปลี่ยนชีวิตผมไปตลอดกาล..

ชื่อ นานิชีระ วาทิ อายุ18ปี 

เกรียน ไม่เอาไหน เก่งแต่ขี้เกียจ อบอุ่น พูดจาหยาบคาย

เถื่อน ชอบลองของ ชอบอะไรพิสดาร ชอบความท้าทาย ทำอะไรก็วุนวาย หล่อหน้าตาดี สาวชอบเยอะ เก่งเรื่องต่อสู้ ก่อเรื่องได้ตลอดเวลา ชอบช่วยเหลือทุกคน ซุ่มซาม ไม่ชอบให้ใครมาสั่ง ไม่ชอบการใช้ชีวิตในกรอบ  มีพี่ชายเป็นผอ.โรงเรียน ไม่ชอบการดูถูก เล่นรุนแรงได้เสมอเมื่อต้องการ เบื่อง่าย ปีนเก่ง เป็นเด็กที่ไม่รู้จักโต ไร้ระเบียบสุดๆ บ้ากำลัง

"นายน่ะเหรอ ที่จะมาคุมฉัน ฝันไปก่อนเหอะ ฉันไม่มีทางที่จะให้นายคุมฉันแน่นอน!!!!!!"

 

ชื่อ บารินะ คายะ อายุ18ปี 

ประธานนักเรียนสุดหล่อ สาวกริ๊ดเยอะไม่แพ้ วาทิ เย็นชา ฉลาด เก่งไปทุกด้าน มีความรับผิดชอบ รักความระเบียบ อบอุ่นอยู่ลึกๆ ได้รับหน้าที่มาคุม คายะ เรียบร้อย รักความเป็นระเบียบ บ้าอำนาจ(?) ปีนไม่ค่อยเก่ง ไม่ชอบความไร้ระเบียบ ชอบที่สบง แพ้อากาศหนาว(?) หยิ่ง ใช้ความรุนแรงบางครั้ง ชอบอะไรที่เรียบง่าย 

".....ฉันมีหน้าที่ของฉัน ไม่ว่านายจะสนใจหรือไม่สนใจ ยังไงนายก็ไปไม่พ้นฉันอยู่ดี"

เนื้อเรื่อง

ตุบ!!!

เสียงฝีเท้าของผมกระทบกับพื้น อา...กว่าจะหนีมาได้แฮะ ผมชื่อ นานิชีระ วาทิ หรือเรียกว่า วาทิ เฉยๆเป็นนักเรียนเกรียนคนหนึ่งที่ต้องคอยหลบๆซ่อนๆให้พ้นจาก ไอ่ประธานคายะเวรนั่น มันเข้ามายุ่งกับชีวิตผมเมื่อ2วันที่แล้ว จากนั้น มันก็ติดผมอย่างกับปลิง!!! โอ้...ชีวิตผมมันบัดซบสิ้นดีTT^TT ตั้งแต่ไอ่พี่บ้านั่นเอาประธานของโรงเรียนมาคุมผม!!!

2วันที่แล้ว....

ตุบ!!!(อีกครั้ง)

หึ...นี้เป็นครั้งที่ 68 ที่ผมโดดเรียนหลังจากที่ขึ้นม.6 ผมโดดเรียนทุก ม. นั่นล่ะหึหึหึ คราวนี้ผมต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ วะฮ่าๆๆๆๆ!!!!(พระเอกค่อนข้างจะบ้า---)

"อ๊ะ....ใครน่ะ? ปล่อยมือฉันนะโว้ย ไอ่บ้า ไอ่ประสาท อยากโดนหรือไง?"

มีมือหนึ่งมาดึงผมไว้ ใครฟระ!!! ผมคอยๆหันหน้าไปด่ามันโดยไม่มองหน้า ทำไมเสื้อมันคุ้นๆจังเลยว่ะ...ผมค่อยๆเงยหน้ามองร่างที่จับข้อมือผมไม่ปล่อย

"พ.......พี่=[]=!!!!"

"ไง เมื่อกี้ว่าอะไรนะ ใครไอ่ประสาทกัน^^+"

ชิบ...

ชิบหายแล้วโว้ยยยยยยยยยTT0TT....

ณ ห้องผู้ปกครอง...

และนี้เป็นครั้งที่ 84 เหมือนกันที่ผมได้มานั่งที่ห้องผู้ปกครอง พี่เป็นคนเดียวที่หาผมเจอ ให้ตายเหอะ!!! อุตสาห์คลานมาหลบทางท่อระบายน้ำ(?)แล้วนะโว้ย!!! พี่นี่มันสุดยอดจริงๆเลยสามารถคิดว่าน้องตัวเองไปหลบทางท่อระบายน้ำ=_= ผมนั่งลงบนโซฟาที่นุ่มนิ่ม อา...สบาย ข้อดีของห้องผู้ปกครอง แอร์เย็นสาบายยยย(สบาย) แต่เมื่อหันไปหาพี่ผมที่นั่งมองจ้องเขม็ง ราวกับบอกว่า 'รู้ยังว่าทำผิด?'

"ทำไม พี่ต้องมองผมด้วยสายตาแบบนั้นด้วยล่ะ มองยังกับผมเป็นผู้ก่อการร้าย ฆ่าคนไป48กว่าคน=_=^"

"แล้วแก คือผู้ก่อการร้ายจริงป่ะล่ะ? เมื่อวันก่อนก็เล่นจุดพลุที่โรงทาน ดังสะนั่น สัปดาห์ก่อนที่มีเรื่องกับโรงเรียนอื่น เดือนที่แล้วก้จะเผาโรงเรียน แถมปล่อยสัตว์ออกมาด้วย แล้ว.."

"พอเหอะพี่ โอเครผมคือคนร้ายก็ได้ แค่นี้ช่ายมาย"

"เพราะฉะนั้นแล้วฉันจะให้คายะประธานนักเรียนมาคุมแก"

คามะ? ใครฟร้าาาาาา??? เคยได้ยินอยู่หรอกนะ แต่ไม่เคยเห็นหน้าใครว่ะ? แต่ช่างเถอะมันจะมาคุมผมได้หรอ หาที่ซ่อนของผมให้เจอก่อนเหอะหึ...

"คายะ เข้ามาได้...."

อ๊ะ....ประตูของห้องผู้ปกครองเปิดออกมาเผยร่างไอ่คนที่ชื่อ คามะ ออกมา เรือนผมสีน้ำตาลเปล่งประกาย ดวงตาสีเขียวแวววาว ใบหน้าหล่อเหลา มีเสน่ห์ ยังไงก็ไม่รู้แฮะ....

"ไหนครับคนที่คุณบอกว่า เกรียนหนัก ซาดิสท์ โรคจิต วิปริต ไม่มีสมอง จองหองพองขน ใจทราม กามจัด สัตว์นรก ซกมก รกโลก และประสาท ครับ"

=[]=!!!!!!!!!!

อะไรนะ!?! มันกล้าดียังไงมาด่าผมทางอ้อมแบบนี้แถมหน้าตามันนิ่งเฉยอีก!!! นี่ตอนที่ผมไม่อยู่พี่ผมบอกกับคนอื่นแบบนี้เรอะ!!! อึ้ง! ทึ่ง!  เงิบ! เอ๋อ! เลย!!! แถมพี่ยังผายมือมาทางผมด้วยท่าทางไม่รู้หนาวอีก!!! ทำไมทำกันผมอย่างนี้=[]=!!!

"นี้ล่ะ วาทิ น้องชายของฉันคนที่ฉันจะให้นายคุม"

"อ่อ คนนี้เห็นอยู่ในหนังสือพิมพ์ของโรงเรียนอยู่น่ะครับ"

ป๊าดดดดด!!! พูดกันหน้าตาเฉยราวกับผมเป็นธาตุอากาศ.... ไม่เคยมีใครเมินผมขนาดนี้แม้แต่ผู้ชายทั้งโรงเรียน(?)ก็ยังมองผม!! แต่ไอ่หมอนี้....มันเมินผมเฉยเลย เว้ยเฮ้ย!?! อ๊ะ....ทำไมอากาศมันเย็นน้อยลง? ใครปิดสวิทซ์แอร์ฟร้าาาาา!?!

"พี่ ใครปิดสวิทช์แอร์อ่ะ?"

"คายะ แพ้อากาศหนาวน่ะ เลยต้องปิด"

WTF!!!!!

ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นใครแพ้อากาศหนาว!! มันเป้นคนแรกของโรคที่แพ้อากาศหนาวหรือผมโง่เกินไปว่ะ!? นั้นไงมาเลย! 3ฤดูหลังจากปิดแอร์...

ร้อน....

โครตร้อน....

อภิมหาร้อน!!!!!!!.............

ตูร้อนโว้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"แฮ่กๆๆๆ...พี่ผมร้อนอ่าาาาาาาา"

ผมรู้สึกเหมือนมีภูเขาไฟมาตั้งอยู่ตรงหน้าที่ไม่ปาน มันร้อนนี่อาการบางวันก็หนาวบางวันก็ร้อนนนนเกินคำบรรยาย ผมล่ะอึ้งกับธรรมชาติของโลกเลยเว้ย!!!!

"ร้อนอะไร? ปิดไปไม่ถึงเสี้ยววินาทีเอง?"

เสี้ยววินาทีกะผีสิ!!! นี่ผมยังเป็นน้องพี่อยู่หรือเปล่าเนี่ยเอาใจแต่ไอ่...อา...ประธานนักเรียนเวรนั้น!?! ดูซิยังเล่นหัวมันอย่างสนุกสนาน แต่ อ๊ะ...ทำไมมันไม่ยิ้มเลยล่ะ? หน้านิ่งอย่างกับไร้ชีวิตแหละ หน้าตาดีแต่ไม่ยิ้มเนี่ยนะ? ขนาดผมหน้าตาดีก็ยังยิ้มเลย=_=

"เอ่าได้เวลาทำความรู้จักแล้ว จับมือทักทายกันหน่อยสิ"

"กับผู้ชายเนี่ยนะ!? พี่บ้าไปแล้ว!!!!"

"ทำยังกับแกไม่เคยจับมือมือผู้ชายล่ะ?"

ก็ไม่เคยไงโว้ยยยย!!!!!! ไม่งั้นจะโวยทำไมฟระ=_=++++ ไอ่พี่บ้าเป็นพี่น้องมา18ปีกว่าๆ ยังไม่รุ้เลยเหรอว่า ผมชอบอะไรแบบไหน=_____=  ผมจำใจยื่นมือไปจับมือของไอ่ประธานนักเรียนนั่น เถียงพี่ไปก็ไม่มีความหมาย....อ๊ะ....ทำไมมือมันเย็นเฉียบจังแต่ก็นุ่มอยู่แฮะ

"นี่ จับมือกันเสร็จยัง?"

เสร็จแล้วมั้ง....

"อ่ะ เสร็จล่ะ"

ผมเอามือผมออกจากมือที่เย็นเฉียบของมันทันที แม้อยากจับอีกก้เถอะเพราะอาการตอนนี้อภิมหาร้อนเลยล่ะ!!! แต่มือมันเย็นดี!! แถมนุ่มด้วยแฮะ....เหอ....เหอ...เหอ

"เอาล่ะหลังจากนี้ นายกลับบ้านได้แล้ว..."

อะไรฟระ=_=^ ไล่กันกลับบ้านเลยเหรอ? โหย=3= ไปก็ไปเว้ย!! ผมหันหลังกลับเดินไปเปิดประตูแล้วหันไปมองไอ่ประธานเกรียน(?)นั่นแวบหนึ่งสบตากับดวงตาสีเขียวเปล่งประกาย มันสวยดีแฮะ...อา วันนี้ไปนอนเอาแรงดีกว่าผมก้อยากรู้นักว่าไอ้ระธานนั้นคุมผมอยู่หมัด...เหอะ!!

หลังจากวันนั้น...

"ไอ่บ้า!!!! ปล่อยฉันนะเว้ย!?! ไอ่ประสาททททททททท!!!!!!"

"หุบปากของนายไปเลย ฉันหนวกหู"

ดู! ดูมานทามมมมม!!!! มันใช้กุญแจมาล็อกข้อมือมันกับผม!!! แล้วลากผมไปนู่นไปนี่ตลอดเวลา อย่างที่ผมบอกมันแพ้อากาศเย็น มันเลยลากผมไปที่อากาศมหาร้อนด้วยยยยย!!!! ชีวิตบัดซบสิ้นดีTT^TT

มาปัจจุบัน....

ผมเลยกะว่าจะไม่ให้ไปที่มหาร้อนกับมันอีก ใช้มือเนี่ยล่ะไปหยิบกุญแจมาไข ไขเสร็จทำไงเหรอ โกยสิครับ!?! จะอยู่ให้มันจับเหรอ? แต่มันก็วิ่งตามเร็วชิบ_ายเลยเว้ยTT^TT!!!

อะไรฟระ!? เพิ่งลงมาจากต้นไม้เองนะโว้ยยย!!! ให้ตั้งตัวก่อนก็ไม่ได้=_=+++

หมับ!!

ม่ายยยยยย ไอ่ประธานนักเรียนประสาทมันจับข้อมือผมได้แล้ว!?!  ชิบแล้วทำไงดี!! ช่วยผมด้วยม่ายยยยยยยTT0TT!!!!

"ปล่อยฉันนะเว้ย!!! ไอ่นักเรียนประสาท!!! ถ้าแกไม่ปล่อยฉันจะ..."

"จะอะไร?"

มันสวนคำมาถามผมTT0TT  แต่ว่า จะอะไรดีว่ะ=_= จะ... จะ... จะ...

"เลิกเล่นได้แล้ว"

"ฉันไม่ได้เล่นนะเว้ย!! ฉันจะ.."

"จะอะไร"

"ฉันจะจูบนาย!!!!!!!"

.....เดี๋ยวนะ....เมื่อกี้ตรูพูดอัลไลออกไป...ตรูพูดอัลไลออกปายยยTT0TT!!!!

"นายเหรอจะจูบฉัน น้ำหน้าอย่างนายเหรอจะจูบใครเป็น?"

ปิ๊ด!!!

มันเล่นงี้เลยเหรอ? ผมเกลียดการดูถูกเป็นที่สุด!!! มันว่าผมด้วยใบหน้าเรียบเฉยเลยอ่ะ ไม่มีอะไร ดวงตาของมันว่างเปล่าเหมือนไร้สีสันชีวิตเลย...ก็ได้ ผมจะสละจูบแรกของผมให้มันที่มาดูถูกผมแบบนี้!!!

หมับ!!

"!?!"

ผมจับมือสีขาวราวไข่มุกก่อนที่จะกระชากเข้ามาหาผมประกบริมฝีปากเข้าใส่ปากที่เย็นเฉียบชองมันทันที ใช้มืออีกข้างหนึ่งโอบเอวเพรียวบางของมันไว้ไม่ให้หนีไปไหนมันดูอึ้งมากอ่ะ ฮะๆ เป็นไงล่ะคราวนี้ล่ะแกจะได้มีสีสันแน่ไอ่ประธานประสาท!! ผมค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปด้านใน ว้าว! มันจูบเก่งไม่เบานี้ผมค่อยๆเริ่มความร้อนแรงไปเรื่อยให้มันรับมือไม่ไหวเอาจูบแรกให้มันคุ้มหน่อยสิว่ะ!!

"อือ..."

เสียงครางหวานๆดังออกมา.....โว้ยยยยยย เขินวุ้ย!! หน้าผมแดงไปหมดแล้วเนี่ย=/////=

แต่ใครจะยอมล่ะผมจะจูบจนมันสิ้นลมหายใจเลย เอ้า!! เท่ากับเอาจูบแรกผมไปแต่พอนึกแล้วมันก้จูบเก่งใช้ได้เลยล่ะ อ๊ะ...ลมมาแล้วฮะวันนี้ค่อนข้างจะหนาวนี่นา

"ฮะ เฮ้ย!!!"

จู่ๆร่างไอ่คายะมันก้ล้มลง ซบอกผม จริงด้วย!! มันแพ้อากาศหนาวนี่หว่า!! คิดได้แล้วผมกะว่าจะให้มันไปนอนพักที่ห้องส่วนตัวที่พ่อผมสร้างไว้ในโรงเรียนนี่ล่ะ ผมคิดได้แล้วค่อยๆช้อนตัวมันอุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาว ตัวมันค่อยข้างจะเบาแฮะ ผิวขาวเนียนเชียว ส่วนริมฝีปากน่ะ...สีชมพุราวกับกุหลาบผลิใบดอกแรกเลย ผมจ้องมองริมฝีปากนั้นแล้วอยู่ดีๆหน้าที่แดงขึ้นมา เขินโว้ย=////= อยากจูบอีกจังแต่ตอนนี้คงไม่ได้แฮะ ดูซิตอนนอนน่ารักชะมัด เหมือนเด็กไร้เดียงสาสุดๆ หือ...ผมมาห้องตัวเองเมื่อไรว่ะ แวบมาหรือไงหรือผมเหาะมาว่ะ? ....หรือผมชมไอ่ประธานประสาทนี้ตลอดการเดินทางเลยเรอะ ช่างมันเถอะเปิดประตูให้ได้ก่อน มือก็อุ้มไอ่ประธานประสาทอยู่ ทำไงดีว่ะTToTT โยนมันไปพังประตูดีมั้ยเนี่ย!? ถีบเอาก็ได้ว่ะ!!! 

ปัง!!!!  

เสียงดังจังเว้ย=___=*  ผมแบกไอ่ประธานนักเรัยนเข้าห้องก่อนล่ะกัน ใครเห็นเดี๋ยวแจ้งความว่าผมพาไอ่ประธานไปปล้ำทำเมีย=_=^ ผมวางร่างของมันไว้บนเตียงก่อนที่จะทิ้งตัวนั่งข้างมันเปิดแอร์ดีมั้ยว่ะเนี่ย!?  แน่ก็เย็นอยู่นะ ยังไงก็ห่มผ้าให้มันก่อนล่ะกันเดี๋ยวตายในห้องผมมันจะไม่ดี=_= ผมคว้าผ้าจะห่มให้โน้วตัวลงหน้าใกล้กับไอ่ประธานนักเรียนในระยะประชิดใกล้ หน้ามันหล่อนะมีเสน่ห์....ริมฝีปากอยากจูบอีกจังเลยแฮะ...ผมดึงแขนไอ่ประธานนักเรียนมาโอบกอดไว้ให้ซบหน้าอกของตัวเองก่อนที่จะใช้มือข้างหนึ่งมาจับคางของมันขึ้นเพื่อเงยหน้าขึ้นมาปากของมันยังน่าจูบอยู่เลย ผมก้มหน้าประกบฝีปากของไอ่ประธานนักเรียนอีกครั้ง...แต่คราวนี้ยังไม่ถึงเสี้ยววินาทีประตูก็เปิดออกมาเผยร่างที่คุ้นเคย

ทำให้ผมต้องถอนริมฝีปากออกมา

พี่!!!

"!?!"

พี่ผมเปิดเข้ามาเจอเหตุการ์ณทันช็อก พี่ผมอึ้งไปทันทีร่างหยุดชะงักก่อนที่จะหันหลังกลับไปพร้อมยิ้มให้ผมเหยๆ

"โทษที เข้าผิดห้องเชิญเลยนะ..."

ปัง!

ประตูปิดทันทีทิ้งให้ผมอึ้งนิ่งค้างกับไอ่ประธานนี่ที่นอนไม่รู้เรื่องราว อยู่ในโอ้บอกของผมคราวนี้บอกได้แค่3คำ

ชิบ! _าย! แล้วTToTT!!!

10นาทีผ่านมา....

ซวยแล้ว!

ชิบแล้ว!

เวรแล้ว!

ตอนนี้ผมอยู่ในห้องเดินกระสับกระส่าย มายพระจันทร์!!! Oh My God!  พี่ผมต้องเข้าผิดไปแน่เลยว่าผมเป็นเกย์ ม่ายยยยยยยยยยย!!!! ตายๆๆๆ ตายหยังเขียดTToTT!!!

"อืม....."

ห้ะ? มันตื่นแล้วเหรอ คงหายแล้วล่ะ....เอาแล้วไง หน้าผมเริ่มแดงแล้วไง ซวยแล้วงายยยยยT/////T ผมรักมันแล้วเหรอ? ไม่นะ...ความบริสุทธิ์ของตรูTT0TT!!!!!!

"ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง...นาย"

แบกมา...

"ก็นายน่ะเป็นลมระหว่าง...จูบ...กับฉัน=///////="

อยู่หน้าผมกับหน้ามันก็แดงขึ้นมาไม่มีเหตุผล ผมกับมันหลบหน้าหัน อาาาาาา....แล้วงี้จะเอาไงต่อดีฟร้าาาาาT//////T โกยเลยดีมั้ย? หรือจับจูบอีกดีT///////T? 

"ขอบใจ...นะ"

ห้ะ....ร่างผมนิ่งชะงักกับคำพูดเมื่อกี้ ผมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกเลย ฮะๆ

"แต่นายไม่ควรจะช่วยฉัน.."

แต่เมื่อได้ยินคำพูดของมันอีกเล่นผมเกือบหงายหลังเลย อ้าว ไอ่นี่ช่วยแล้วยังบอกว่าไม่ต้องช่วยอีกแต่ว่าทำไมล่ะ?....

"ทำไมล่ะ"

ผมถามกลับ แต่มันก็ตอบทันควันเลยแฮะ...

"มันไม่จำเป็นที่นายต้องช่วยฉัน...ฉันน่ะ อยู่คนเดียวมาโดยตลอด...พ่อแม่หายสาปสูญ...ทิ้งฉันไว้ให้อยู่กับความกลัว...ความโดดเดี่ยว....เดี่ยวดาย...ทุกคนที่ฉันไว้ใจหายไป...ทิ้งเงินและอำนาจที่ฉันไม่ต้องการ...เหลือแต่ความ อ้างว้าง ว่างเปล่า จนฉัน...ไม่อยากไว้ใจใครอีก..."

ถามสั้น ตอบซะยาว...แต่หมอนี่ปมหนักไม่ใช่เล่นแฮะ อยู่คนเดียวมาตลอดสินะ ทำไงล่ะปลอบใจคนไม่ค่อยเก่งซะด้วย ผมนึกอยู่สักพักคายะก็หันหน้าสบตากับผมแววตาของมันเปลี่ยนไป...มันฉายความเจ็บปวดออกมา...

"ขอถามหน่อยสิ"

"อะอือ"

ผมตอบรับทั้งๆทีไม่รู้ว่าคำถามนั้นมันคืออะไร ให้ตายเหอะ หมอนี่มัน...น่าสงสารชะมัด ผเดินมานั่งข้างเตียงใกล้ๆมันรอคำถามของคายะที่จะถามผม

"ทำไมถึงไว้ใจคนอื่นล่ะ?"

คำถามนี้มัน...เป็นปมของนายมาตลอดสินะ ผมดึงร่างมันเข้ามากอด กลิ่นตัวของมันหอมดีแฮะ คายะดูอึ้งเล็กน้อยที่มันถูกผมดึงเข้าไปกอดทำไงได้ล่ะ ผมรักมันแล้วนิ...ผมดึงมันเข้ามากอดแล้วตอบคำถามมันให้ชัดเจน

"เพราะความเชื่อไงล่ะ....เชื่อใจแล้วค่อยไว้ใจงั้น เราก็เริ่มรู้จักกันเรื่อยๆแต่ถ้านายไม่เปิดใจแล้วเหมือนไรจะไว้ใจใครได้ล่ะ?"

ผมตอบมันก็จริงนี่นา มันไม่ยอมเปิดใจแหงๆถึงไม่ได้เชื่อใจใครไงล่ะ คายะมันดูอึ้งสุดๆไปเลย เงยหน้าขึ้นสบตากับผม น้ำตาใสๆออกมาจากขอบตามัน...ร้องให้เหรอ?

"อ๊ะ!?"

อยู่ๆมันก็ใช้มือดึงคอเสื้อผม ดึงเข้าไปจูบ...จูบนี้หอมหวานจริงๆผมค่อยๆใช้มือทั้งสองข้างโอบเอวมันให้แนบชิดกับร่างกายของผม คายะก็ค่อยๆสอดมือเข้าไปคล้องคอผมดู เหมือนมันจะเต็มใจเลยแฮะเราจูบกันสักพัก ผมค่อยๆถอนจุบเอามือปาดน้ำตาที่ไหลรินของมัน ยิ้มหวานให้มัน กระซิบข้างหูมันอย่างแผ่วเบา

"ฉันรักนาย...แล้วว่ะ"

อ้ากกกกกกกกกกก ตรูพูดออกปายแล้วววววว โว้ยยย เขิยโว้ยยยยยยT/////////T เขินๆ เขิน! คายะันฟังแล้วอึ้งเลยก่อนที่จะยิ้มกระซิบผมกลับ มันยิ้มแล้วน่าจูบมากโว้ยยยย อ้าก ใจผม! ใจตรู!!! จะละลาย...สลายไปให้นาย...หมดแล้ว=////=

"ฉันก็รักเหมือนกัน"

แค่ประโยคเดียวเล่นหัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเลย หน้าแดงราวกับไปวิ่งที่ประเทสอียิปต์มาประเทศพม่า...คายะยิ้มบางๆ ผมใช้มือลูบใบหน้ามันอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะประกบริมฝีปากของคายะ...ผมแค่หวังว่า ความรักรักแรกของผม...จะยืนยาวตลอดไป...แต่มันจะดีมากที่สุดเลยถ้ามันไม่มีเสียงมาขัดน่ะสิฟระ=_=

"ฉันขอพบคายะ...และมามอบความตายให้พวกแก!!"

ปัง! ปัง! ปัง!

"หมอบลง!!!"

เฮ้ยยยยย เข้ามาขัดจังหวะแล้วยังจะมาก่อความวุ่นวายอีกนะแก๊!! จู่ๆมันก็ชักปืนออกมาออกมายิงปังๆหลบแทบไม่ทัน โว้ยยยย ฉันไปทำอะไรให้แกว่ะ!? อา....ควัน! หมอกสีขาวมันมาจากไหน!!!!

คายะล่ะ!?! เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้อยู่เลย!! มันต้องเอาตัวคายะไปแล้วแน่ๆ ไม่ได้นะเว้ย!!! หมอกเริ่มจากจางแล้วผมเห็นมันอุ้มคายะที่สลบไปพาดบ่าวิ่งออกจากประตู!!! กล้าดียังไง!? มาขโมยเมียตรู=[]=++ จากนั้นใครจะอยู่ให้โง่ล่ะ โกยไปเอาเมียตัวเองกลับมาเด้!!! 

ตึก! ตึก! ตึก! ตึก! ตึก! ตึก!

มันเกิดมาจากอะไรว่ะ=_= วิ่งเร็วชิบ ช่างเหอะตอนนี้มันเอามือมาแตะคายะนั้นก็ทำให้ผมจะอยากฆ่ามันโครตๆเลยล่ะ ผมกับมันวิ่งมาถึงดาดฟ้าของตึกนี้ ก่อนที่มันจะกระโดดไปอีกตึกหนึ่ง...แกกล้าไปแล้วนะโว้ยยย=[]=!!!  แต่ใช่ว่าผมจะกระโดดไม่ได้ที่ไหนล่ะ!? รู้มั้ยผมหลบไอ่คายะมา ทั้งวิ่งกระโดดยางน้อง ม.5  ปีนต้นไม้ กระโดดพังหน้าต่าง ถีบเก้าอี้ วิ่งบนโต๊ะ แต่กะอีแค่กระโดดข้ามตึกเนี่ยนะ สบายมาก!!! ผมรีบวิ่งกระโดดข้ามตึกตามมันไปทันทีมันอึ้งไปเลยล่ะแต่ผมขัดใจตอนมันกระโดดร่างคายะเกือบตกเลยนะเว้ย!! ถ้าตกขึ้นกระบาลเอ็งหลุดแน่! พอข้ามเสร็จมันเล่นเอาผมช็อกเลยกระโดดลงจากตึก แล้วคายะล่ะฟร้าาาา ผมรีบวิ่งก้มลงดูมันโชคดีที่สะพานเชื่อม มันเลยตกลงในสะพาน เหอะ! แค่นี้เองเหรอดูผมซะก่อน!!! ผมกระโดดตีลังกาสี่ตลบ ขวางทางมัน มันผงะเล็กน้อยก่อนที่จะหันหลังกลับ วิ่งเข้าไปในตึก ผมก้วิ่งตามมันไป เอ๊ะ เพื่อนมันยกของมาพอดีเลยขวางมันเลยเว้ย!!

"เฮ้ย! ใครน่ะระวัง!!!"

เพื่อนผมตะโกนขึ้นมามันกำลังยกของพอดีแต่ใครจะไปรู้ล่ะว่ะว่า มันจะลอดไปเลย ไอ่นี่=_=

"เฮ้ย!! คุณวาทินี่นา!!! อย่างวิ่งมาทางนี้!!!!!"

"เกะกะจริง!"

กึก! ตุบ!

ผมยกเท้ากระโดดข้ามของไปลงได้อย่างสวย! ก่อนที่วิ่งตามมันไปตอนนี้ล่ะถึงตัวมันแล้ว!!!

"หยุดนะ!!! เอาแฟนฉันมา!"

"ถ้าอยากได้นักก็ไปเอา!!!!"

"เฮ้ยยยยย!!!! ทำไรว่ะะะะ"

มันบ้าไปแล้ว!! โยนแฟนผมออกไปกระแทกกระจกแตกเป็นเสี่ยงๆ  ผมรีบวิ่งเข้าไปคว้าคายะอย่างรวดเร็ว แต่คว้าได้แค่อากาศ ไม่!! ไม่นะ!!! คายะ!!! ด้านล่างคือสระน้ำสะอาดความลึกหรอไม่รู้!!! คายะแพ้อากาศหนาวแล้วถ้าเจอน้ำหนาวล่ะ!! ผมคิดได้ดังนั้นกระโดดลงตามไม่คิดชีวิต 

ตูม!

เสียงร่างกระทบกับน้ำเสียงดัง ทำให้แววตาผมฉายความตกใจ ใจหาย ปะปนรวมกันก่อนที่ร่างผมจะกระทบกับน้ำตามไป

ไม่!!!

ยังไงคายะต้องไม่ตายวันนี้!!!!!!!!!

เมื่อร่างผมกระทบกับน้ำ ผมก้มองหาคายะทันทีเห็นร่างเด็กหนุ่มค่อยจมดิ่งลงไปผมค่อยๆว่ายไปหาคายะ คว้าไว้ร่างนั้นก่อนที่จะว่ายน้ำขึ้นไปเมื่อร่างผมและคายะโผล่พ้นน้ำ ผมก้พาร่างมันขึ้นฝั่งทันทีก่อนที่จะวางร่างคายะลงกับพื้น ตัวคายะเปียดปอนไปด้วยน้ำ และที่สำคัญ คายะยังไม่ได้สติเลย...ยังเลย...

"...นี่นายตื่นซิ"

"...."

"นายจะตายไม่ได้นะ...ได้ยินมั้ย"

"....."

"...ลุกขึ้นมาสิ...ลุกมาจับฉันไปเรียนสิ ลุกมาวิ่งไล่ฉันสิ ลุกมาบอกรักฉันสิ ลุกขึ้นมา..."

"..."

"ได้ยินมั้ย...นายจะตายไม่ได้ ลุกขึ้นมา...อึก...คายะ ลุกขึ้นมาสิโว้ยยยยยยยย!!!!!!"

ผมตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด เจ็บช้ำ เหมือนตายทั้งๆที่หายใจอยู่...ผมคว้าร่างของคายะมากอดไว้กับตัวเองร้องให้ออกมา น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย 

"ไม่คายะ! นายจะตายไม่ได้!!! นายจะตายไม่ได้! ลุกขึ้นมาสิ!! ลงขึ้นมา!!!"

"..."

"อึก...คายะ"

thought John's Car

ที่ผ่านมา ผมคิดว่าความตายคือสิ่งที่ผมปรารถนา แต่เมื่อเจอกับวาทิแล้ว ความปรารถนามันก้เปลี่ยนไปกลายเป็นอยากให้วาทิอยู่ข้างๆ ไม่รู้สิ เหมือนวาทิคือแสงสว่างของผมหากไร้แสงนั้นตัวผมคงมืดมนตลอดกาล... อยู่กันไม่กี่ัวันมันก็เกรียนเล่นทลายกำแพงไปซะหมด แวบแรกที่เห้นมันไม่รู้ในใจลึกๆมีความสุข แต่ดูมันชักจะหื่นเกินไป=_= แต่ก่อนหน้านี้เมื่อจะโดนใครใส่ยาสลบแล้วตอนนี้วาทิเป็นไงบ้างนะ เป็นห่วงจัง...

"...!?!"

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา ตกใจเล็กน้อย วาทิ? ร้องให้? แทบกอดซะแน่นด้วย? ผมทำอะไรไม่ถูกเลย วาทก้มหน้าร้องให้หลับตาแน่นน้ำตาไหลมาไม่หยุด

"ลืมตาสิ...ลุกมาบอกรักฉันซิ...อึก...ลุกมา...คายะ รับรักจากฉันแล้วนายจะตายไม่ได้นะ....ไม่ได้"

ผมได้ยินแล้วนิ่ง เบิกตากว้าง ได้ยินคำพูดนี้ของวาทิเป็นครั้งสองแล้วมัน...อดยิ้มไม่ได้จริงๆ ผมค่อยใช้มือไปเช็ดน้ำตาใสๆของวาทิ วาทิชะงักเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมแววตาของวาทิฉาย ความอึ้ง มาเลที่เดียวมุมปากของผมก้กระตุกยิ้มขึ้นมา

"ก็รับรักนานแล้วไง"

"ค...คาย้าาาาาาาา!!!!....ฮือออออ"

ผมพูดประโยคเดียวเท่านั้นวาทิก้ดึงผมเข้าไปกอด กอดแน่นจังฮะแต่ก้อบอุ่นดีนี่ ดูๆไปแล้ววาทิก้มีมุมเหมือนเด็กเลยแฮะ น่ารักจัง จู่ๆวาทิก็พูดขึ้นมาแถมตัวสั่นอีกด้วย 

"คาย้าาาาา...นายทำไมเพิ่งตื่นมาล่ะ! เล่นฉันเสียน้ำตาไปตั้งเยอะ ฉันนึกว่านายจะ....จะ....อึก"

จะร้องแล้วเรอะ=_= เฮ้อ...ผมผละตัวจากวาทิเล็กน้อยใช้มือปาดน้ำตาใสๆของวาทิ ยิ้มให้น้อยๆก่อนจะประกบริมฝีปากของมัน วาทิชะงักเล็กน้อยก่อนที่จะจูบตอบไม่นานวาทิก้ถอนจูบออกมา ยิ้มน้อยๆแล้วบอกกับผมว่า

"ฉันรักนายที่สุดเลยนะ รักที่สุดเลย นายน่ะก็เล่นทำใจฉันแทบวาย"

ผมยิ้มบางๆให้วาทิก่อนจะตอบกลับอีกฝ่าย ใช้มือลูบใบหน้าอย่างแผ่วเบา

"รักเหมือนกันนั้นล่ะ"

จบคำพูดของผม วาทิก้ดึงมือผมให้เข้าหาตัวเองก่อนที่จะโอบเอว กระชับให้ร่างกายแนบชิดกัน ก่อนที่จะประกบริมฝีปากของผม ผมหวังว่าเขาจะเป้นคนที่ผมรัก และจะอยู่เคียงข้างผมตลอดไป...

แถมตอนพิเศษ...

ลมพัดพาเย็นสบาย ดอกกุหลาบโปรยปรายหลากสี มีเพียงสองร่างเด็กหนุ่ม เดินท่ามกลางทางที่มีกุหลาบหลากสีหล่นอยู่กลางทาง เหมาะกับการเดทสุดๆ ตอนนี้คายะและวาทิ เข้ามหาวิทยาลัยแล้วทั้งสองก็ยังรักกันเหมือนเดิม ความรักราบรื่นไปด้วยดี 

"กินมั้ย?"

คายะยื่นลูกอมรสสตอเบอรี่ให้ ถามอีกฝ่ายวาทิยิ้มน้อยๆ ก่อนจะดึงมือคายะเข้ามาจูบแล้วถอนริมฝีปากออกมา

"นายยังไม่บอกเลยนะว่ากินอะไร?"

"นายนี่มัน'หื่น'ขึ้นทุกวันเลยนะ"

คำพูดของคายะเหมือนมีมีดมาเสียบเข้ากลางท้อง วาทิไม่รู้ว่าทำไมเขาเป็นแบบนี้แต่ตอนนี้เขาพอรู้แล้วว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้

"ก็เพราะนายนั้นล่ะ!"

"แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ"

"เพราะฉันรักนายไง รักมากๆด้วย รักสุดๆ=////=!!"

วาทิพูดจบก็ดึงร่างเด็กหนุ่มเข้าไปจูบอีกครั้ง คายะถอนริมฝีปากออกมาก่อนจะกระซิบข้างหูของอีกฝ่ายพูดคำหวานนานๆทีวาทิจะได้ยิน 

"ฉันก็รักนายมากเหมือนกัน....รักที่สุด"

คายะพูดจบก็ประกบริมฝีปากของวาทิทันที จูบนี้หอมหวานยาวนาน กุหลาบโปรยลงมา กับท้องฟ้าสีคราม เฝ้ารออนาคตแสนน่าหลงใหลของทั้งสอง....

......คำคืนราตรีแห่งอนาคต....

...ในความมืด...

....มีเพียงดวงดาวและพระจันทร์ส่องประกาย...

....เป็นเส้นทางให้เดิน...

....สู่อนาคตที่ถูกกำหนดไว้...

...และ...

....เสียงกระซิบต่อทางเดินให้ก้าวไป...

"ฉันรักนายนะ คายะ/วาทิ"

__________________________________________________

เราก็รักคนอ่านของเราเหมือนกัน555//โดนถีบ

เข้าใจกันกัยมั้ยเอ๋ย อันนี้เราแต่งขึ้นมาจากการมโนของเราเอง

ยังไงก็ขอบคุณที่เสียเวลามาอ่านนะคะ^^

ปล.เราเพิ่มให้แล้วน้าแต่งเสร็จแล้วแต่ยังไม่ตรวจสอบยังไงถ้าผิดพลาดตรงไหนก้ขออภัยด้วยน้าาาาา